Elizabeth Thomsen's photos

  

Early Christianity

  
Early Christianity began as a Jewish sect of the followers of Jesus during the late Second Temple period of the 1st century. Other Jewish sects of that time were the Sadducees, the Essenes and the Pharisees, and a group recognised as Zealots. Christians' distinguishing mark from these other groups was their belief that Jesus was the figure known in Greek as the Χριστός, in Aramaic as the משיחא, words, from which are derived the English words "Christ" and "Messiah", that literally mean the "Anointed". It was this belief that later led to them being called "Christians," a distinguishing name first given to them as early as the early 40s of the first century (before Paul's first missionary journey) by people in Antioch The appearance of this name followed what the Acts of the Apostles describes as another "first" for Antioch: the preaching of Jesus there to "Greek-speakers" (Ἑλληνιστάς) or "Greeks" (Ἕλληνας), as opposed to "Jews" (Ἰουδαίοις), even though Seven Greek Deacons had earlier been appointed in Jerusalem. As there are doubts expressed by some, such as Burton Mack that the Acts of the Apostles was only written early in the second century, this may reflect the position taken by the Gentilic followers of Jesus, rather than the Jewish Christians such as the Nazarenes and Ebionites. Previously, the household of the Roman Centurion Cornelius are the only Gentiles (as distinct from Jews and Samaritans and the "Ethiopian eunuch" of 8:27) mentioned as accepted among the believers in Jesus and his resurrection, and there was no general preaching of Christ to Gentiles. Acceptance of these into the Christian community did not mean that the Jews in the community ceased to view themselves as Jews: the alleged Council of Jamnia that is supposed to have formally expelled "Nazarenes" from the synagogues of Rabbinic Judaism came some thirty years later. See Jewish Christians...wikipedia

To The Virgins, To Make Much Of Time

   Gather ye rose-buds while ye may,
Old Time is still a flying:
And this same flower that smiles today,
Tomorrow will be dying.

The glorious lamp of heaven, the sun,
The higher he's a getting;
The sooner will his race be run,
And nearer he's to setting.

That age is best, which is the first,
When youth and blood are warmer;
But being spent, the worse, and worst
Times, still succeed the former.

Then be not coy, but use your time;
And while ye may, go marry:
For having lost but once your prime,
You may forever tarry.

by Robert Herrick.

To One In Paradise

  
Thou wast all that to me, love,
For which my soul did pine-
A green isle in the sea, love,
A fountain and a shrine,
All wreathed with fairy fruits and flowers,
And all the flowers were mine.

Ah, dream too bright to last!
Ah, starry Hope! that didst arise
But to be overcast!
A voice from out the Future cries,
"On! on!"- but o'er the Past
(Dim gulf!) my spirit hovering lies
Mute, motionless, aghast!

For, alas! alas! me
The light of Life is o'er!
"No more- no more- no more-"
(Such language holds the solemn sea
To the sands upon the shore)
Shall bloom the thunder-blasted tree
Or the stricken eagle soar!

And all my days are trances,
And all my nightly dreams
Are where thy grey eye glances,
And where thy footstep gleams-
In what ethereal dances,
By what eternal streams.

by Edgar Allan Poe.

Surtsey fæddist um leið og ég..eða þannig

  
Hraungígurinn til vinstri en gamli Surtur til hægri, mynd tekin 24. maí 1964.

Surtsey fæddist 15. nóv
Ég fæddist 18. nóv
Kennedy var drepinn 20. nóv
...mikið á 5 dögum í sögu mannkyns!

Myndina tók Sigurjón Einarsson frá Eystri Oddsstöðum

Frábær náttúra Íslands

  
Ný eyja um 10 m. há þann 15. nóvember 1963.

Myndina tók Sigurjón Einarsson frá Eystri Oddsstöðum

- Paul Ferinni

  
Every lesson is a widening and deepening of consciousness. It is a stretching of the mind beyond its conceptual limits and a stretching of the heart beyond its emotional boundaries. It is a bringing of unconscious material into consciousness, a healing of past wounds, and a discovery of new faith and trust.

Morðin á Sjöundá

  
Morðin á Sjöundá er glæpur sem er þekktur í Íslandssögunni, en árið 1802 voru tvö drepin á bænum Sjöundá við Rauðasand. Bjarni Bjarnason og Guðrún Egilsdóttir bjuggu þá á hálfri jörðinni og Jón Þorgrímsson og Steinunn Sveinsdóttir á móti þeim á hinum helmingnum.

Í apríl hvarf Jón og var talið að hann hefði hrapað fyrir björg, en þegar Guðrún andaðist snögglega í júní komst kvittur á kreik um að dauðsföllin hefðu varla verið eðlileg. Ennfremur gekk sú saga um sveitina að þau Bjarni og Steinunn væru farin að draga sig saman. Hreppstjóranum var falið að rannsaka málið og skömmu síðar, síðla í september, fannst lík Jóns og voru á því áverkar sem virtust af mannavöldum. Við réttarhöldin játuðu Steinunn og Bjarni að hafa myrt maka sína. Voru málsatvik þau að Bjarni drap Jón með staf og vissi Steinunn af því, en Guðrúnu fyrirkomu þau í sameiningu.

Glæpahjúin voru dæmd til pyntinga og lífláts og að því búnu flutt til Reykjavíkur og höfð í gæslu í tukthúsinu á Arnarhóli á meðan málið fór fyrir Landsyfirrétt og síðan konung eins og aðrir dauðadómar.

Þar með lauk þessari sögu þó ekki, því haustið 1804 tókst Bjarna að strjúka úr fangelsinu. Hann hafði verið í járnum fram í ágúst það ár en þá sleppt úr þeim vegna fótameina. Ætlun hans var að komast til baka vestur í Barðastrandarsýslu og vonaðist hann til að einhver þar myndi rétta honum hjálparhönd. Bjarni var handsamaður í Borgarfirði tveimur vikum eftir að hann strauk og var færður utan til aftöku árið 1804. Skömmu áður hafði Steinunn látist í fangahúsinu og var dysjuð á Skólavörðuholti þar sem ummerki um Steinkudys sáust allt fram á 20. öld. Þá voru bein hennar tekin upp og grafin í vígðri mold.

Rithöfundurinn Gunnar Gunnarsson skrifaði skáldsögu um þessa atburði 1938 sem ber nafnið Svartfugl.

Slysaskot í Palestínu (Í Víngarðinum)

  
Lítil stúlka. Lítil stúlka.
Lítil svarteyg dökkhærð stúlka
liggur skotin.
Dimmrautt blóð í hrokknu hári.
Höfuðkúpan brotin.


Ég er Breti, dagsins djarfi
dáti, suður í Palestínu,
en er kvöldar klökkur, einn,
kútur lítill, mömmusveinn.


Mín synd er stór. Ó, systir mín.
Svarið get ég, feilskot var það.
Eins og hnífur hjartað skar það,
hjarta mitt, ó, systir mín,
fyrirgefðu, fyrirgefðu,
anginn litli, anginn minn.


Ég ætlaði að skjóta hann pabba þinn.

eftir Kristján frá Djúpalæk

There Will Come Soft Rain

  

There will come soft rain and the smell of the ground,
And swallows circling with their shimmering sound;

And frogs in the pools singing at night,
And wild plum-trees in tremulous white;

Robins will wear their feathery fire
Whistling their whims on a low fence-wire;

And not one will know of the war, not one
Will care at last when it is done.

Not one would mind, neither bird nor tree
If mankind perished utterly;

And Spring herself, when she woke at dawn,
Would scarcely know that we were gone.

by Sarah Teasdale.

"The Storyteller's Creed"

  
I believe that imagination is stronger than knowledge -- myth is more potent than history -- dreams are more powerful than facts -- hope always triumphs over experience -- laughter is the cure for grief -- love is stronger than death.

- Robert Fulghum,

The World Is Too Much With Us

  
The world is too much with us; late and soon,
Getting and spending, we lay waste our powers:
Little we see in Nature that is ours;
We have given our hearts away, a sordid boon!
This Sea that bares her bosom to the moon;
The winds that will be howling at all hours,
And are up-gathered now like sleeping flowers;
For this, for everything, we are out of tune,
It moves us not.--Great God! I'd rather be
A Pagan suckled in a creed outworn;
So might I, standing on this pleasant lea,
Have glimpses that would make me less forlorn;
Have sight of Proteus rising from the sea;
Or hear old Triton blow his wreathed horn.

by William Wordsworth.

The Wind Trapped Like A Tired Man

  

The wind tapped like a tired man,
And like a host, "Come in,"
I boldly answered; entered then
My residence within

A rapid, footless guest,
To offer whom a chair
Were as impossible as hand
A sofa to the air.

No bone had he to bind him,
His speech was like the push
Of numerous humming-birds at once
From a superior bush.

His countenance a billow,
His fingers, if he pass,
Let go a music, as of tunes
Blown tremulous in glass.

He visited, still flitting;
Then, like a timid man,
Again he tapped--'t was flurriedly--
And I became alone.

by Emily Dickinson.

Sólsetur í Amman í Jórdaníu

  

"Síminn" er EKKI Landssíminn!!!

  
Nú get ég ekki orða bundist, enda reynsluninni ríkari, um þáttinn "Síminn í 100 ÁR"!
þátturinn var skemmtilegur framan af en, gamli "Landssíminn" okkar tengist ekkert þessum nýja óskapnaði sem kallar sig nú seinast "já".

Ég vann á Landssíma íslands frá 1987 til 1995, 4 ár fastráðin, en fyrstu árin sem sumarafleysingarstúlka, sem stundum varð til jóla með mínu Heimspekinámi.
Á þessum 7 árum upplifði ég (minni kynslóð til skammar) kynslóðarskipti og "einkavæðingu" í formi hlutafélags í eigu Ríkisins! Má þar nefna þjófinn (glæpamapur?) Þórarinn Þórarinsson?
Ég ætla ekki út í þá sálma (kannski næsti þáttur "já" geri það?), en eins og kynslóð íslenskra Landssímakvenna á undan mér ( Helga Guðrún skólasystir, hvar voru þær í þættinum þínum?) þykir mér ósköp vænt um Landssímann minn!! Hann var sýndur í kvöld 16.janúar og gömlu myndirnar af gömlu borðunum okkar voru með, mér til mikillar ánægju og mörgum núlifandi Landsímakonum sem komið er fram við sem látnar! Þær eru það EKKI. Það var ekki talað við gamlar Landsímakonur (nema Soffíu Sveinsdóttur) en margar eru enn á lífi yfir 70, 80, 90 og jafnvel 100 ára með "fulle fem"?
Hvað um það, það er ekki það sem á eftir að halda fyrir mér vöku (léleg blaðamennska er allsstaðar) heldur hitt að tengja fyrirtækið "síminn" eða "já" við Landssíma íslendinga?
Það á enga samleið.

Þegar ég byrjaði við Austurvöll sumarið 1987 voru símakonurnar við Landssíma Íslands góðviljaðar og hugsuðu meira um mannlegt gildi en græðgi. Ég var sú yngsta á Íslandi, að læra á "línu" (yngst í "Lansdsímakvennatal"-bókinni)og var bílasímastelpan...
Þetta umhverfi kallaði ég "klaustur" og allar voru með hugarfar nunna og yfirvaktavarðstjórar voru "Abbadísirnar" mínar. Svo mannlegar og kærleiksfullar voru þessar konur. Jesús Kristur hefði verið stoltur.
Svo smám saman breyttist allt með hlutafélagavæðingu sem gekk allt of hratt. Græðgin tók völdin og ef "nunnurnar" mínar (sem voru afar fáar sem töluðu hug sinn,enda ekki í þeirri kynslóð að mæla í móti) sögðu hug sinn, voru þær umsvifalaust reknar... Sjálfsagt til að skapa fordæmi fyrir hinar "nunnurnar" mínar að þegja...en hafið nýju eftirlaunalög Ráðherranna í huga (erfitt að finna nýja vinnu eftir Fimmtugt!) í huga í sambandi við þessar íslensku "nunnur" sem höfðu helgað landi og þjóð störf sín alla ævi?...og voru svo komnar yfir 50 og ekki flokksbundnar?

Nú hef ég enn samband við nokkrar "sannar" dætur Landssíma Íslands og veit að þær eiga ekkert skilt við "já" eða "Símann"...svo í guðana bænum .....TALIÐ VIÐ ÞÆR ÁÐUR EN ÞÆR DEYJA! Þær björguðu mínu andlega lífi sem "já" myndi aldrei gera, og eru mínar hetjur í dag. Þær eru mínar "superman" og "spiderman", bæði Superman og Spiderman myndu berjast gegn "jÁ"!.....(ég er að kenna 4 ára syni mínum að vera "góður").

EKKI TENGJA ÓSKAPNAÐINN "JÁ" VIÐ LANDSSÍMA ÍSLANDS!!!!!!!!


ps;
Spyr mig um hagnað þess að Landssímahúsuð við Austurvöll standi autt, ár eftir ár eftir ár...og tek undir með fyrrverandi Rektori Háskóla Íslands, Páli Skúlasyni Heimspekingi, að ef velja skal á milli langtímasjónarmiðs eða skammtímasjónarmiðs skal alltaf velja langtímasjónarmið!

Afabróðir minn samdi þessar vísur

  
Aravísur

Hann Ari er lítill.
Hann er átta ára ,,trítill"
með augu svo falleg og skær.
Hann er bara sætur,
jafnvel eins, er hann grætur
og hugljúfur þegar hann hlær.

En spurningum Ara
er ei auðvelt að svara:
- Mamma af hverju er himininn blár?
- Sendir Guð okkur jólin?
- Hve gömul er sólin?
- Pabbi, því hafa hundarnir hár?

Bæði pabba og mömmu
og afa og ömmu
þreytir endalaust spurninga suð:
- Hvar er sólin um nætur?
- Því er sykurinn sætur?
- Afi, gegndu, hver skapaði Guð?
- Hvar er heimsendir amma?
- Hvað er eilífðin, mamma?
- Pabbi, af hverju vex á þér skegg?
- Því er afi svo feitur?
- Því er eldurinn heitur?
- Því eiga ekki hanarnir egg?

Það þykknar í Ara,
ef þau ekki svara
og þá verður hann ekki rór,
svo heldur en þegja,
þau svara og segja:
Þú veist það, er verðurðu stór.

Fyrst hik er á svari,
þá hugsar hann Ari
og hallar þá kannski undir flatt
og litla stund þegir,
að lokum hann segir:
- Þið eigið að segja mér satt.

Stefán Jónsson

Proverbs 11:24

  
"One man gives freely, yet grows all the richer; another withholds what he should give, and only suffers want."

Surtsey

  
Surtsey er syðsta eyjan í Vestmannaeyjaklasanum, en miðpunktur hennar er 63°18'N, 20°36'W. Hún er jafnframt sú eina þeirra sem hefur myndast á sögulegum tíma, eða í mesta neðansjávareldgosi á sögulegum tíma. Menn urðu gossins varir klukkan 7:15 að morgni þess 14. nóvember 1963, þegar það braust upp úr yfirborði sjávar skammt frá fiskibátnum Ísleifi II frá Vestmannaeyjum. Skipverjar mældu sjávarhita í hálfrar mílu (ca. 900m) fjarlægð og reyndist hitastigið vera nálægt 10°C. Gosið magnaðist hratt og varð hár gosmökkur. Daginn eftir árdegis, sást í gosmekkinum að eyja hafði myndast. Er því ljóst að gosið hefur hafist einhverjum dögum áður en þess varð vart. Þann 12. nóvember fannst brennisteinslykt í lofti í suðvestanátt í Vík í Mýrdal, en engra jarðhræringa hafði orðið vart dagana fyrir uppkomu gossins. Gosið stóð fram til 5. júní 1967 eða í um það bil þrjú og hálft ár. Eyjan er um 20 km suðvestur af Heimaey, eða um 30 km suðvestur af Landeyjasandi á meginlandi Íslands.

Surtsey er friðlýst, og er því á náttúruminjaskrá, umferð þangað er aðeins leyfð í vísindaskyni. Surtseyjarfélagið hefur eyjuna í umboði umhverfisstofnunar.

mynd; Sigurjón Einarsson
Texti; Wikipedia

Tungumálakunnátta tefur fyrir elliglöpum

  
Kanadísk rannsókn sem gerð var við York háskólann í Toronto bendir til þess að það að kunna fleiri en eitt tungumál geti tafið fyrir elliglöpum. Tvítyngdir sýna merki elliglapa rúmlega fjórum árum síðar að meðaltali en aðrir samkvæmt rannsókninni.

184 sjúklingar voru rannsakaðir, þar af töluðu 91 aðeins eitt tungumál, en 93 voru tvítyngdir. Þeir sem aðeins töluðu eitt tungumál sýndu að meðaltali fyrstu merki um Alzheimer, eða aðra svipaða öldrunarsjúkdóma við 71,4 ára aldur, en þeir tvítyngdu við 75,5 ára aldur. Segjast vísindamennirnir engu að síður hafa í rannsókninni gert ráð fyrir menningarmun, mun á menntun, störfum og kyni.

Þá ítrekar Morris Freedman, annar höfundur skýrslunnar, að engin lyf fyrirfinnist sem tafið geti fyrir elliglöpum á jafn áhrifaríkan hátt og það að læra annað tungumál virðist gera.

  

The Telephone

  

'When I was just as far as I could walk
From here to-day,
There was an hour
All still
When leaning with my head against a flower
I heard you talk.
Don't say I didn't, for I heard you say--
You spoke from that flower on the window sill-
Do you remember what it was you said?'

'First tell me what it was you thought you heard.'

'Having found the flower and driven a bee away,
I leaned my head
And holding by the stalk,
I listened and I thought I caught the word--
What was it? Did you call me by my name?
Or did you say--
Someone said "Come" -- I heard it as I bowed.'

'I may have thought as much, but not aloud.'

"Well, so I came.'

by Robert Frost

  

The Splender Falls

  

The splendor falls on castle walls
And snowy summits old in story;
The long light shakes across the lakes,
And the wild cataract leaps in glory.
Blow, bugle, blow, set the wild echoes flying
Blow, bugle; answers, echoes, dying, dying, dying.

O hark, O hear! how thin and clear,
And thinner, clearer, farther going!
O sweet and far from cliff and scar
The horns of Elfland faintly blowing!
Blow, let us hear the purple glens replying;
Blow, bugle; answer, echoes, dying, dying, dying.

O love, they die in yon rich sky,
They faint on hill or field or river;
Our echoes roll from soul to soul,
And grow forever and forever.
Blow, bugle, blow, set the wild echoes flying,
And answer, echoes, answer, dying, dying,dying

by Alfred, Lord Tennyson.

Í grænum mó

  
Ég leit þig fyrst einn dag, einn sumardag
með drifhvít morgunský.
í grænum mó þau léku fagurt lag
og léku það á ný.

Í lágri þúfu í þessum græna mó
var þeirra litla bú.
var þeirra yndi umlukt bjartri ró
og einni von og trú.

Og þegar sólin hneig í hafið rótt
og hvarf í roða glóð.
Ég sat þar oft og sat þar fram á nótt
við söng og ástarljóð.

Og engin ást er sælli í ljóð og söng
en söng og óði þeim.
og hvaða eilífð er þeim nógu löng
sem elskast hjörtum tveim,
sem elskast hjörtum tveim.

The Show Is Not The Show

  

The show is not the show,
But they that go.
Menagerie to me
My neighbor be.
Fair play--
Both went to see.
by Emily Dickinson.